Ik ben u vriend, maar lap u de vijand

Na jaren van seclusie in de rand van Brussel ontdekte ik ‘Ma Campagne’. Strategisch goed gezien omdat mijn bus er passeert, een droogje en een natje is te verdienen. Maar voor de glorie, kwam de val…

Ik had een nieuwe soulmate waarmee ik geïnteresseerd was in houtsoorten. Onze ultime bois zou dan zijn Quebracha of Quebra Hacha, een bijlen breker. Ik legde het verband met de witte steeneik die we nog in het Zoniënwoud vonden. Toch is het gebruik van deze hout soort enkel in Argentinië voor de verloederde spoorwegen die ze ondanks met Chinees geld weer aan de praat kregen.

Je kan er geen objecten van maken, maar het is wel de houtskool die het langste brand. En in Argentinië en Zuid-brazilië is dat wel nodig. Onze passie dreef ons naar waar het allemaal begon. ‘Mont liban’ daar waar de eerste Ottomanen zijn gevlucht naar Latijns-Amerika.

Mont Liban is schwarma, resto en hotel. De perfecte plaats om de desert corps te spotten. Dat trek natuurlijk veel pottenkijkers aan. Ik ontdekte onmiddellijk enkele mensen die zeer geïnformeerd waren.

Ik draaide wat rond, enkele dagen schwarma eten. We speelde het grote origine spel, allemaal uit Zuid-Libanon. Daar hebben we nog verhalen over te vertellen. Alles pacific, maar geen mensen uit Masjdal-al-Shams, spijtig dat kom nog wel.

Toch was er weer een Libiër die moeilijk deed, de Libanezen zeiden we zullen dit oplossen door te zeggen dat hij van de Libanese staatsveiligheid is en dan zijn we er van af. Daarna vroeg die man: ‘Waar kom jij vandaan?’ ‘3ard min Aslin’