Honger is een pendulum
Besparen op voeding is een slecht idee. Voeding moet zo gebalanceerd mogelijk zijn. Deprivatie lokt altijd excessen uit. Ik merk dit iedere maand. Hoe meer ik op mijn voeding zit, hoe meer ik excessen vertoon als ik meer budgettaire ruimte heb. Ik merk zelf hoe bewuster ik met voeding om ga hoe meer ik begin te denken dat ik een eetstoornis ontwikkel.
Besparen op voeding kan, maar eten moet vooral lekker en voldoende zijn. Als je moet beginnen sleutelen dan komen er problemen. Toch moeten er zoveel mensen met voedselbanken overleven. Daarom dat ik denk dat dit per maaltijd en per persoon gaat.
Als je veel sport doet heb je enkel energie nodig, natuurlijk moet je verzadigde vetten vermijden. Als je niet veel geld hebt dat moet je uit eten rationaliseren en je portie uit lagere kwaliteit ingrediënten en uit een beperktere keuze in voedingsmiddelen halen.
Dit speelt in op de drang om te eten. Elke keer dat je eet leveren je neuronen een dosis neurotransmitters af die voldoening geven, maar als je bespaart op eten dan heb je minder voldoening. Er zijn verschillende neurotransmitters en systemen die leiden tot drang en genot, maar deze zijn een brug te ver om hier weer te geven.
Toch hangen drang en genot samen, omdat onze hersenen het fenomeen kennen van sensitisatie. Elke neurotransmitter wordt gelanceerd, maar er is een soort neuronaal geheugen dat de verhoudingen onthoudt en als dit geheugen verandert in het proces van sensitisatie dan veranderen ook de verhoudingen tussen de neurotransmitters die genot en drang geven.
Ik merk steeds meer dat hoe minder genot ik heb bij eten hoe meer drang er komt om genot te hebben van eten op de momenten dat lekker eten toegankelijk is. De enige oplossing hiervoor is om toch smakelijk te eten, maar met een kleiner budget.
Daarvoor zijn groenten en fruit goed samen met linzen en bulguur om de buik te vullen. Een goedkope falafel is het basiseten in het Midden-Oosten. De oplossing is dus gezond, lekker en goedkoop. Daarvoor moet er echter actief gekookt worden en het probleem is dat mensen die in armoede leven andere prioriteiten hebben en of dat deze mentaliteit vaak de reden is dat ze in armoede zijn geraakt.
Actieve en positieve mensen hebben dus altijd een betere positie in het leven en minder kans op levenstijlziekten of eetstoornissen. Daarom is niet gezegd dat honger voor luierikken is. Het is gewoon zo dat armoede multifactorieel is en dat dit vaak bepaalde gedragingen tegenwerkt.
