Een oefening in armoede als de Brusselse Gandhiji

De Belgische Staat schreef een obligatie uit, waarmee we wat geld konden verdienen. Dus ik besloot om een oefening in armoede te maken. Ik ving op in de wandelgangen van de politiek dat om armoede beleid beter te kunnen formuleren ze eens een stap in de armoede zetten. Voor parlementairen is dit één maand, maar voor Brusselse Gandhiji is dit één jaar.

Ik nam mij voor om één jaar in armoede te leven. Ik ben nu één maand bezig, ik beschik over één maandloon op de bank de rest zette ik een jaar vast in de obligaties van de staat die door Vincent Van Peteghem — Minister van Financiën van België, waren uitgeschreven.

Ik ben iemand die heel zijn leven heeft rondgereisd om bezig te zijn met ontwikkelingssamenwerking. Ik begon als blogger, student geneeskunde en fotograaf, maar kreeg zelf gezondheidsproblemen. Daardoor begon ik nog meer risico’s te nemen en kwam ik nog dieper in de problemen terecht. Ik schreef het officiële verhaal in een boek: Dagboek van een Wereldburger — Bitbook ‘18.

Na dat boek werd Gandhiji deel van het lompenproletariaat of de Have Nots, ik mag het niet uitspreken, want natuurlijk is dit ‘niet’ waar. Toch was mijn situatie dat ik helemaal tussen het precariaat begon te leven, maar ik was iemand die nog een relatieve welvaard had.

Door covid-18, de oorlog in Oekraïne en Inflatie is dit nu gedaan, daarmee dat ik als expert in wereldse problemen toch eens de Global South in België moest beginnen bestuderen. Ik ging samenleven met vluchtelingen van Molenbeek tot Oostende en naar het echte Charleroi. Toch ondekte ik nooit zoveel armoede in België als in mijn eigen dorp. Ik worp mij op als sociale mecenas en nu ga ik mij onderdompelen: een oefening in armoede als een echte Brusselse Gandhiji.

Het is geen religieuze proporties aan het aannemen en ik voel mij ook geen voyeurist, maar het is een sociologisch zuiveringritueel om eens na te denken over armoede. Zeker als je u opwerkt voor Sustainable Development Goal One. Ik bestudeer de structureren die dit land biedt aan mensen in armoede. Terwijl ik dit zo apolitiek mogelijk probeer te houden.

Ik ben al jaren boeken aan het lezen over ‘De Vierde Wereld’, terwijl ik dacht dat ‘De Derde Wereld’ armoede vergelijkbaar was, merk ik dat ik een heel andere gewaarwording heb over ‘De Vierde Wereld’.

We zijn een jaar weg, de rekenigen dalen en de stress neemt toe. Ik schreef ooit eens een recensie van Filip Keymeulen — Alhambra, ik las dit met een stomp de maag en hou dit altijd in het achterhoofd. Toch beloof ik wel plechtig dat armoede een privé-zaak is en dat Keymeulen die in de praktijk staat eens bij mij op de koffie mag komen.