Brussels Guerilla Urbanisme

Vroeger was Brussel zoals de Argentijnen zeggen: ‘Campo Libre’, een gemeenveld. Hoe ouder je wordt hoe bewuster je wordt van de mogelijke gevaren in ‘s stad; ik koos voor de loopgraven.

Meer om meer heerst er een angstcultuur in Brussel. Lokale en nationale media berichten van geweld op straat of op het openbaarvervoer. Er is steeds meer verloedering. Toch onstaat er samenwerking en nieuwe initiatieve rond duurzame architectuur die de stad een nieuw elan moeten geven naast alle doodmakers in de pers.

Is architectuur een hefboom voor een positief beeld van de stad, in ieder geval elke boom in een stad is gewonnen. Ik koos echter een enkele technieken binnen het urbanisme om mij een hou vast te geven in de stad.

Ik gebruik regelmatig diensten van de stad, maar ben geen inwoner. Dus ik besloot om mijn kracht als consument te gebruiken om de wispelturigheid van de stad te overwinnen. Ik gebruikte mijn pen als wapen en gedraagde mij als een samurai met een pen als wapen in een loopgraaf van straten.

Samurai om dus de digitale lobbyist te worden voor de straten die je bewandelt. Een digitale drukkingsgroep via de media beginnen. Was het eerlijk, wel kapitaliseren deed ik er niet op. Het was gewoon een goede leerschool in urbanisme en een goede manier om mijn kop bij de zaken te houden.

Ondertussen leef ik in een loopgraaf; de wereld die ik kende staat onderdruk. Daarmee dat ik een man van de loopgraven ben geworden. Als wereldburger zijn mijn paden en rustpunten in de wereld oorzaken geworden van stress. Ik had namelijk geïnvesteerd in ontwikkelingsamenwerking in arme landen en daar onstaan veel conflicten.

Ik heb deze internationale conflicten op momenten van detente bezocht zodanig geïnternaliseerd dat de enkele straten in Brussel die ik bewandel loopgraven zijn geworden. De angst omwille van de internationale conflicten heeft een herkennigspunt gevonden in mijn dagelijksleven in de straten van Brussel.

Negatieve beeldvorming van Brussel doet mij tanken bij de internationale conflicten, maar ik vond ankerpunten door banden met lokale zelfstandigen als consument te promoten dat je in de loopgraven een soort houvast vindt, maar de vijand van de internationale conflicten recht in de ogen kijkt.

En dat is natuurlijk, het evenwicht vinden tussen de chaussée de waterloo en de slag van Waterloo. Zelf als ik dit schrijf voel ik mij op de bank zitten op het kruispunt tussen de Generaal Pattonstraat en de Sint-Jorisstraat.

Het is nu eenmaal zo, waar ik vroeger een wereldburger was en mijn paspoort veelvuldig gebruikte. Ben ik nu een getroebleerde mensen die de demonen van de afgelegde paden dagelijks moet onder ogen zien.